Autobiografisch Levensverhaal

Mijn naam is Daniëlle Schoonderwoerd, ik ben geboren op 18 september 1974. Tot mijn 20e levensjaar heb ik altijd in Midwoud gewoond. Vroeger als klein meisje was ik altijd onzeker over mijzelf en fantaseerde ik dat ik iemand anders was, de teleurstelling was dan ook elke keer weer groot, dat ik nog steeds mijzelf was, als ik 's morgens wakker werd. Op de lagere school ben ik gepest en dat heeft niet meegeholpen aan mijn zelfbeeld. Op het voortgezet onderwijs kreeg ik een hartsvriendin, zij leerde mij voor mijzelf opkomen en het ging een stuk beter met mij. In die periode had al erg veel moeite met mijn concentratie en was naar school gaan niet mijn ideale dagbesteding. En zo kwam het dat ik al snel ging werken en leren, ik was toen 17 jaar. Op dat moment wist ik nog niet dat ik ADHD had.

​

In 1994 kreeg ik een relatie met mijn man René en in 1995 kochten wij ons huis in Hoorn. Op 28 mei 1998 stapten wij in het huwelijksbootje. In juni 1999 werd onze zoon geboren. De roze wolk van de geboorte van onze zoon was helaas van korte duur. In augustus 1999 werd René ziek, hij kreeg zaadbalkanker. Gelukkig waren we er op tijd bij en werd hij geopereerd en bestraald. Toen begin 2000 de rust weer wat wedergekeerd was, raakte ik in mijn eerste depressie. Met behulp van medicatie via de huisarts, wist ik mijzelf redelijk staande te houden. Omdat René geopereerd en bestraald was, was het bericht van de huisarts in april 2001 een complete verrassing. Ik was op natuurlijke wijze zwanger geraakt van ons 2e kind!!! De blijdschap was enorm, maar tijdens mijn zwangerschap kwamen ook de angsten bij mij naar boven. Ik was 7 maanden zwanger en kreeg een visioen van René in een rolstoel met een baby op schoot. De paniek was enorm en ik kon mijn verhaal bij niemand kwijt, want het was immers “maar” een visioen.

In december 2001 werd onze dochter geboren, een gezonde meid, maar wel wat aan de lichte kant. Doordat ze bij de geboorte zo’n laag gewicht had, moest zij elke 3 uur een voeding krijgen. Ze was ongeveer 1,5 week oud toen René ’s nachts zijn bed uit ging om haar flesje klaar te maken. Tenminste, dat was hij van plan…. Hij wilde opstaan, maar had geen gevoel in zijn benen. De volgende ochtend de huisarts gebeld en direct naar het ziekenhuis. Daar bleek hij een uitzaaiing te hebben, een tumor tussen z’n nekwervels en hij was vanaf z’n middel verlamd. Bestralingen en chemotherapie volgde en in juli 2002 kon hij voor het eerst weer een beetje lopen. Mede door de intensieve zorg groeiden René en ik uit elkaar, wij konden elkaar niet vinden in het verwerkingsproces van zijn ziekte. Toen onze zoon op de basisschool tegen allerlei problemen aan begon te lopen en ik allerlei onderzoeken wilde, konden wij ook daar elkaar niet in vinden. We raakten zo ver van elkaar verwijderd en daarom besloten wij in juli 2004 om uit elkaar te gaan. Toch konden we ook niet zonder elkaar, want we hadden immers geen ruzie, dus bleven wij elkaar wel geregeld zien.

Alle gebeurtenissen, de druk van mensen om mij heen (ik liet René in de steek), de zorg voor de kinderen, de verwarring in mijn hoofd over wie ik ben en wie ik wilde zijn werd mij teveel. Het leven waarin ik zat kon ik niet meer aan en er kwamen steeds meer gedachten aan de dood. Om mijn gedachten te verdringen en mijn emoties uit de weg te gaan ontwikkelde ik Boulimia. Daar had ik tenminste grip op, ik bepaalde wat ik at en hoe ik dat weer kwijt kon raken, dat gaf een enigszins gevoel van controle. Doordat ik steeds meer toegaf aan het eten en het extreme compenseren raakte ik ook al dieper in mijn depressie. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is altijd enorm groot geweest en ik wist dat ik dit mijn kinderen niet aan wilde doen, dus besloot ik professionele hulp in te schakelen via de GGZ. Ik had één op één gesprekken met een mannelijke therapeut. Dit vond ik erg moeilijk, maar durfde ik niet aan te geven.

Ik had nog steeds heel veel contact met René en wij zagen elkaar nog regelmatig. Tijdens de verjaardag van onze zoon in juni 2006 had René last van een plekje in z’n been ter grootte van een postzegeltje. Toen ik hem vertelde dat het verstandig was om daarmee naar het ziekenhuis te gaan, werd hij boos op mij, hij verweet mij dat ik altijd maar met ellende bezig was en eens moest leren om alles positief te bekijken in plaats van negatief. Helaas bleek mijn gevoel weer juist te zijn. In september 2006 had René een vrije dag genomen, omdat onze zoon vrij was van school en ze gingen samen in het IJsselmeer zwemmen. Hij zou de deur uitstappen bij zijn moeder (zij woonde aan het IJsselmeer) en viel op de grond. Onze zoon ging naar binnen de mobiele telefoon halen en René belde 112 en mij. Eenmaal in het ziekenhuis bleek de kanker terug te zijn en was het bot in zijn bovenbeen weggevreten, zijn bovenbeen was volledig doormidden gebroken. Omdat René en ik nog steeds zo goed met elkaar omgingen en ik hem vanaf het begin af aan beloofd had bij te staan tijdens zijn ziekte, raakte ik weer nauw betrokken bij de zorg van René. Wij gingen inmiddels weer zo intens met elkaar om, dat wij besloten om wederom met elkaar te trouwen. De kanker was genadeloos en bleef maar terugkomen. Op een gegeven moment kon René nagenoeg niks meer en viel hij met regelmaat uit bed. Het moment waar wij even over gesproken hadden werd waarheid, de opname in een Hospice was onvermijdelijk. Dit was voor ons beiden een enorme klap, maar het gaf ook rust. Nu kon ik er zijn voor René en had hij de mogelijkheid om zonder problemen de kinderen bij zich te laten komen, de zorg werd door de verpleging van het Hospice uit mijn handen genomen en dat was enorm fijn. Uiteindelijk heeft René zijn opname 1 week geduurd en overleed hij op zaterdag 29 september 2007. Hij was 39 jaar.

Ruimte voor rouw en verdriet was er voor mij niet, want mijn kinderen waren 8 en 5 jaar oud en hadden beiden intensieve zorg nodig. Beiden droegen zij uiteraard het verlies van hun vader, maar zij hadden ook met andere uitdagingen te kampen. Vanwege hun privacy zal ik daar verder niet op ingaan.

De intensieve zorg voor René, de intensieve zorg voor mijn gezin (en daarbij niet gehoord worden door de hulpverlening), de onvrede en onzekerheid met mijzelf, de druk van mijn omgeving, het pesten uit mijn jeugd, maar ook uit mijn volwassen leven, maakte dat ik een Borderline Persoonlijkheidsstoornis ontwikkelde. Ik had geen emoties meer, voelde mij altijd en door iedereen aangevallen, zag overal complotten tegen mij en maakte ruzie met iedereen. Ik wilde dat er wat ging veranderen en besloot toch weer bij de GGZ aan te kloppen. Er werd mijn schematherapie geadviseerd. Een intensieve therapie. Ik wilde alles eruit halen en besloot vrijwillig dat het beter zou zijn als mijn kinderen op dat moment niet bij mij zouden wonen. Voor beiden zocht ik een pleeggezin en dat was een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit genomen heb. Mijn kinderen uit huis plaatsen.

​

De schematherapie duurde een jaar en ik heb in dat jaar heel veel theorie geleerd. Ook leerde ik veel over mijn eigen persoonlijkheid en de complexiteit van mijn eigen gezin. Na de therapie werd duidelijk dat de zorg voor mijn zoon te intensief voor mij zou zijn. Ik kon hem niet bieden wat hij nodig had en ik besloot dat het beter was dat hij in het pleeggezin zou blijven. Mijn dochter kwam wel weer thuis wonen. Dit was het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten beslissen, al wist ik dat mijn zoon betere zorg zou krijgen als hij niet bij mij zou wonen.

​

Samen met mijn dochter besloot ik te gaan verhuizen. Een nieuwe start maken en de ellende achter ons laten. Ik kocht een appartement en dat hebben wij samen ingericht. Op dat moment werkte ik op een kantoor en dat werken ging niet heel soepeltjes. Ik raakte vaak in conflict met één van mijn leidinggevenden en ik had erg veel last van mijn lijf. Toen ik in november 2016 met een burn-out thuis kwam te zitten, werden mijn pijnklachten niet minder maar leken ze toe te nemen. Ik kreeg een doorverwijzing naar de reumatoloog en in maart 2017 werd de diagnose Fibromyalgie vast gesteld. Om te leren omgaan met mijn pijn ben ik in juni voor 3 maanden naar Heliomare in Wijk aan Zee geweest, waar ik pijnrevalidatie kreeg. Mijn pijn werd er niet minder van, maar ik leerde er wel beter mee omgaan en snapte ook hoe het pijnsysteem werkt.

​

Nadat ik Heliomare afgerond had kwam ik in een gat terecht. Dit had diverse oorzaken. Ik heb veel moedervlekken en sinds ik met René voor het eerst in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis kwam, zagen wij daar melanoom posters. Dat maakte mij onrustig en zo ben ik bij de dermatoloog in het Dijklander ziekenhuis gekomen, hij controleert mij elk half jaar op mijn moedervlekken. In de afgelopen jaren zijn er diversen weggehaald en altijd was de uitslag goed. tot 2017. Ik had een plekje op mijn linkerschouder ontdekt en deze was door de dermatoloog verwijderd. Helaas bleek dit een melanoom te zijn en moest ik wederom onder het mes, nu moest er een groter stuk huid weggehaald worden en voor de zekerheid werd ook de poortwachtklier in mijn oksel verwijderd. Een enorm litteken op mijn schouder, waardoor ik mijn arm bijna niet kon bewegen en een diepe wond onder mijn oksel. En het allerbelangrijkste, de angst dat er een melanoom ontdekt was. Er schoot van alles door mijn hoofd en ik haalde de ergste rampscenario's in mijn hoofd.  Ik was ook nog eens alle dagen thuis, realiseerde mij dat mijn toekomst er zeer onzeker uitzag en hierdoor raakte ik uit het veld geslagen.

De depressie kwam weer opzetten en omdat mijn dochter veel haar eigen gang ging en minder van mij afhankelijk was, gaf ik steeds meer toe aan mijn depressie. Ook realiseerde ik mij dat ik in een WIA situatie terecht zou gaan komen en daarmee een forse achteruitgang in inkomsten zou krijgen. Ik besloot urgentie aan te vragen bij de woningbouwvereniging en mijn appartement te verkopen. Een hele verdrietige keuze, want we hadden daar echt een leuk plekje gecreëerd en we wisten ook dat je met urgentie niet op de meest leuke plek komt te wonen. Dit zorgde ervoor dat ik dieper en dieper in mijn depressie kwam. Ik kwam mijn bed niet meer uit, verzorgde mijzelf niet meer en ging elk contact met de buitenwereld uit de weg.

Toen ik voor mijn dochter een afspraak bij de GGZ jeugd had, constateerde de systeemtherapeute dat het echt wel heel slecht met mij ging en dat ik mijzelf wederom beter voordeed als dat ik mijzelf voelde. Met mijn goedkeuring besloot zij de crisisdienst van de GGZ volwassenen in te schakelen. Ik kwam op een dagbesteding terecht, zodat ik een doel had om mijn bed uit te komen. Het was inmiddels oktober 2017. Tijdens mijn bezoekjes aan de dagbesteding kwam ik voor het eerst in aanraking met een ervaringsdeskundige. Dit vond ik een bijzondere gewaarwording, het was dus blijkbaar mogelijk om weer een “normaal” leven te krijgen, ondanks dat je een  psychische kwetsbaarheid hebt. Ook hoorde ik van een cliënt van de dagbehandeling over Mentalization Based Treatment (MBT), zij dacht dat dit misschien wel een geschikte therapie zou zijn voor mij. Dus in overleg met mijn behandelaar werd ik daarvoor aangemeld.

​

In de tussentijd ging de zoektocht naar een huurhuis verder en zag mijn dochter ineens een huis in Opperdoes. Opperdoes zou nu niet mijn eerste keuze zijn om te gaan wonen, maar ik wilde ook wel graag wat rustiger gaan wonen en mijn dochter zag dat er een goede busverbinding was, omdat Opperdoes naast Medemblik ligt. Dus wij besloten om ons in te schrijven op dit huis. We kwamen uit op plek 15, dus dat werd ‘m niet. Een week later kregen wij bericht, we zaten toch bij de eerste 10 en mochten de woning bekijken. De woning was vreselijk om te zien, helemaal uitgewoond en een enorme bende. Het pleintje was wel leuk om te zien, als je de achtertuin uit zou lopen stond je al bij de bushalte (ideaal voor mijn dochter, omdat zij haar opleiding in Leiden zou gaan volgen), de achtertuin lag op het zuiden en het had voldoende slaapkamers, zodat als mijn zoon zou komen, had hij ook zijn eigen slaapkamer. Dus ik keek door de rommel heen en leverde al mijn papieren in. En wat bleek, iedereen had het huis geweigerd en wij stonden nummer 1. Gelukkig kon ik mijn huis goed verkopen en hoefde ik het toekomstige huis niet zelf op te knappen. Ik ben enorm handig, maar met mijn pijnlijke lijf ging dat helaas niet zelf meer lukken. In juli 2018 verhuisde wij op de heetste dag van het jaar naar Opperdoes, weer een nieuwe start. Mijn zoon woonde inmiddels ook niet meer bij het pleeggezin maar in zijn eigen appartement in Wognum, hier vlakbij. Hij woont zelfstandig maar er is wel constant begeleiding in een appartement in de buurt aanwezig en dat geeft mij enorm veel rust.

De eerste gesprekken met het MBT-team waren inmiddels van start gegaan en ik mocht in november 2018 starten met de PRE-groep. Dit was een proeftraject van 9 weken, waarin jezelf, maar ook de therapeuten konden beoordelen of deze therapie geschikt zou zijn. Ik bleek geschikt te zijn voor deze therapie en startte deze in maart 2019. De hele therapie periode was enorm intens, ik ben enorm diep gegaan en heb alles op alles gezet om het vol te houden. Het was zeker niet gemakkelijk, maar ik heb mijn therapie met succes afgerond! Tijdens mijn therapie werd door een van mijn therapeuten een balletje opgegooid of ervaringsdeskundige niet een beroep voor mij zou zijn. Ik vertelde dat ik daar al eerder over nagedacht had, maar nog geen stappen ondernomen had.

Doordat gesprek met mijn therapeut, ben ik mijzelf meer gaan verdiepen in het vak ervaringsdeskundige. In april 2020 heb ik voor het eerst contact opgenomen met NV Schade, doordat ik in het verleden gewerkt heb in de metaal- en techniekbranche, konden zij mij kosteloos hulp bieden bij mijn arbeidsongeschiktheid en eventuele re-integratie. Via de GGZ heb ik in mei 2020 ook nog contact gehad met een jobcoach en hij raadde mij aan om contact te zoeken met De Hoofdzaak en de Herstelacademie van de GGZ. Na mijn gesprek met De Hoofdzaak heb ik mij aangemeld voor de cursus “Zicht op Herstel” het eerste deel van de Basiscursus Leerweg Ervaringsdeskundigheid. Via de Herstelacademie van de GGZ heb ik in juni 2020 mijn eerste sollicitatie naar de GGZ gedaan. Daar werd ik helaas afgewezen, ik had meer ervaring nodig in het werk als ervaringsdeskundige. Het advies was om mij meer te gaan verdiepen in het vak, ervaringskennis op te doen en cursussen.

​

Tussen al deze ontwikkelingen door, had ik ook een uitstrijkje gehad voor baarmoederhalskanker en die uitslag bleek helaas niet zo goed te zijn. In juni 2020 werd ik opgenomen en is er een stuk van mijn baarmoederhals afgehaald. Sindsdien ben ik elk halfjaar onder controle in het ziekenhuis, omdat ik nog steeds positief test op het HPV-virus, wat baarmoederhalskanker kan veroorzaken. De spanning hiervan heb ik uiteraard wel, maar de paniek zoals ik die ervoer met de melanoom, bleef gelukkig uit.

​

Ik heb mij aangemeld voor de training “Zingeving” aan de Herstelacademie van de GGZ en startte deze in september 2020. Tevens kwam in september een vacature online bij de GGZ voor ervaringsdeskundige en ik dacht “wie niet waagt, die niet wint” dus ik besloot wederom te solliciteren, helaas zonder succes.

​

In de tussentijd was ik ook nog bezig met mijn MBT-therapie en had ik via NV Schade de arbeidsdeskundige op bezoek gehad voor een gesprek en beoordeling. In november 2020 mocht ik starten met de cursus “Zicht op Herstel”. Ik heb onwijs veel aan deze cursus gehad. De cursus heet Zicht op Herstel en dat was het echt voor mij. Door het maken van een tijdlijn, kwam ik erachter in welke fase van herstel ik jarenlang gezeten heb en waar ik toen stond. Ik ging in allerlei onderdelen in kaart brengen; inzichten die ik heb gekregen, acceptatieprocessen die ik doorlopen heb, hoop en dromen die ik nog heb, interne en externe hulpbronnen waar ik gebruik van kon maken en het inzicht waar ik de regie teruggepakt heb van mijn eigen leven. Deze onderdelen brachten veel emoties bij mij los, maar ik had in mijn MBT-therapie inmiddels geleerd dat deze emoties er mochten zijn en ik kon er daardoor ook een stuk beter mee omgaan. Ik merkte dat ik sterker werd en mijn zelfvertrouwen begon ook steeds meer te groeien.

Het was inmiddels december 2020 toen ik zelf benaderd werd door de GGZ om voor de derde keer te solliciteren naar de vacature ervaringsdeskundige. Ik was natuurlijk erg blij en had inmiddels al wat meer ervaringskennis opgedaan, dus ik had goede hoop. En wederom werd ik afgewezen, mijn zelfvertrouwen kreeg wel een behoorlijke duw hierdoor, want zij hadden mij immers zelf gevraagd te solliciteren. In gesprek met NV Schade besloten wij om een jobcoach in te schakelen, om te kijken of ik überhaupt wel geschikt was als ervaringsdeskundige of dat ik misschien toch op zoek moest naar een andere functie. Om nog meer ervaringskennis op te doen woonde ik ook maandelijks de herstelverhalen van de ervaringsdeskundigen van de GGZ bij. Een van de ervaringsdeskundigen sprak over de opleiding Howie the Harp en dat ben ik op gaan zoeken op Google. Samen met de jobcoach heb ik mij in maart aangemeld voor informatiebijeenkomst van Howie the Harp. Tevens besloot de jobcoach besloot contact te zoeken met de GGZ om uit te zoeken waarom ik wel gevraagd werd om te solliciteren, maar ook telkens afgewezen werd. Ik werd uitgenodigd voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Dit gesprek vond eind mei plaats en dat was een heel fijn gesprek, de dame van de GGZ die ik gesproken had was erg enthousiast en zag voor mij wel een toekomst als ervaringsdeskundige.

​

Door de Corona werd het 2e onderdeel van de Basiscursus Leerweg Ervaringsdeskundigheid een lange tijd uitgesteld. Gelukkig mochten we in mei 2021 weer fysiek bij elkaar komen en kon ik de cursus “Herstel en jouw Herstelverhaal” gaan volgen. Ook ben ik bij De Hoofdzaak een lotgenotengroep Borderline en Bipolair bij gaan wonen, om zo nog meer ervaringskennis op te doen. Mijn eerste kennismaking met Howie the Harp was begin juni 2021. Om toegelaten te worden tot deze opleiding moest je een aantal onderdelen doorlopen. De informatiebijeenkomst bijwonen, een week later deelnemen aan een workshop, een motivatiebrief en herstelverhaal indienen en als laatste volgde het selectiegesprek. Op 23 juni kreeg ik van de GGZ bericht dat er wederom een vacature vrijkwam voor ervaringsdeskundige en of ik wilde solliciteren. Dit werd mijn 4e sollicitatie, maar nu ging ik er een stuk zelfverzekerder in, omdat ik nu een goed herstelverhaal had en het gesprek van eind mei nog in mijn achterhoofd had. Het selectiegesprek bij Howie the Harp was op 29 juni en ik werd aangenomen! Twee weken later op 13 juli werd ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij de GGZ. Dit was een euforische gewaarwording, want ook al was ik aangenomen op de opleiding, mijn einddoel was natuurlijk een betaalde baan bij de GGZ!

​

Het sollicitatiegesprek was enorm spannend, ik moest mijzelf namelijk presenteren in een spetterende introductie waarin naar voren moest komen waarom de GGZ juist míj als ervaringsdeskundig collega aan moest nemen, wat voor mijn herstel van belang was en uiteraard wie ik ben. Van iemand die zichzelf niets waard vond, was dit wel exact het tegenovergestelde en dat maakte het extra spannend. Ik had besloten om mijn presentatie op papier te zetten en het staand voor te gaan lezen. De hoge eis aan mijzelf om het uit het hoofd te moeten doen, liet ik achterwege, goed is goed genoeg en ook dat is nieuw voor mij. Het was een super leuk gesprek en met bibberende knieën heb ik mijn presentatie gehouden. Ik kreeg zelfs een applaus en mocht door naar het 2e sollicitatiegesprek op 5 augustus.

​

Ook dit sollicitatiegesprek ging erg goed, maar ik werd nog niet aangenomen. Er werd mij heel goed uitgelegd waarom. Zij zagen mij het liefste direct starten als ervaringsdeskundige en wilden mij ook erg graag als collega hebben, maar er werd ook gezegd dat veel ervaringsdeskundigen binnen een jaar een enorme terugval krijgen, omdat het toch een behoorlijk zware baan is. Ik had verteld dat ik aangenomen was bij Howie the Harp en zij adviseerden mij om eerst deze opleiding te gaan volgen, zodat ik meer fundering zou hebben om deze baan aan te kunnen. Voor de opleiding bij Howie the Harp is stagelopen verplicht en de GGZ neemt normaal gesproken geen stagiaires aan, maar voor mij wilden ze een uitzondering maken, omdat ze mij ook graag als collega wilden hebben. Met een dubbel gevoel ging ik naar huis, want aan de ene kant was ik afgewezen en aan de andere kant werd ik juist gezien door mijn mogelijk toekomstige collega’s en wilden zij mij juist erg graag hebben en vooral belangrijk, behouden!

​

Vanaf dat moment richtte ik al mijn pijlen op Howie the Harp en dan in eerste instantie op de financiën, want hoe moest ik in Godsnaam al dat geld bij elkaar krijgen? En zoals dat eigenlijk altijd bij mij gaat sloeg eerst de paniek toe en daarna kom ik in mijn kracht, zet ik mijn ADHD in en kan ik enorm snel schakelen, denken en een plan bedenken om mijn doel te behalen. Ik besloot een crowdfunding op te zetten en mijn herstelverhaal op video op te gaan nemen, om zo mensen te laten zien hoe graag ik dit wil, waar ik vandaan gekomen ben en wat ik bereikt heb. De opleiding zou 26 november 2021 gaan starten, dus ik had een duidelijk doel en tijdlijn voor ogen. Ook heb ik diverse studiefondsen aangeschreven, omdat het bij elkaar te halen bedrag aanzienlijk hoog was. De jobcoach heeft hier ook een belangrijke bijdrage aan geleverd, hij heeft contact gezocht met de GGZ en een intentieverklaring op papier gekregen voor een toekomstige baan voor mij, dit is natuurlijk een fantastisch vooruitzicht!

​

Het laatste deel van de Basiscursus Leerweg Ervaringsdeskundigheid had ik ook nog niet gedaan en eind augustus mocht ik starten met de cursus “Ervaringsdeskundige Benadering”. Deze cursus bestond uit 6 bijeenkomsten en daar ben ik mijzelf al behoorlijk tegengekomen, ik zat teveel in de “rol” van hulpverlener in plaats van ervaringsdeskundige. Ik wist direct wat mijn doel zou worden waar ik aan moest gaan werken.

​

Met alle goede berichten, de crowdfunding die een succes werd en een rooskleurige toekomst kwam ik nog beter in mijn vel te zitten en kreeg ik veel energie. Tot 16 november 2021, de Corona greep weer om zich heen en ik ontving een e-mail van Howie the Harp, de opleiding werd uitgesteld tot 4 maart 2022….. Mijn eerste reactie was paniek! Ik had net 2 weken ervoor gehoord dat mijn energieleverancier failliet was en was daardoor al mijn geld kwijt en kreeg te maken met extreem hoge energiekosten. Daar maakte ik mij in eerste instantie niet zo druk over, omdat ik vanaf 26 november toch hele dagen op school zou zitten en kon de kachel uit blijven. En nu zat ik juist de hele koude wintermaanden thuis, zou mijn financiële problematiek ook nog langer door blijven lopen en leek alles voor mij als een kaartenhuis in elkaar te vallen.

​

Ik heb enorm gehuild en mijzelf toegestaan hier even flink over te balen, maar ik wist ook, als ik deze negativiteit de overhand zou laten nemen dan zou een depressie opsteken. En met een depressie kun je onmogelijk een opleiding gaan volgen, dus dat wilde ik koste wat het kost voorkomen. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik had geen andere keus. Dus de kachel zo laag mogelijk, dikke truien aan en dekens om mij een en op zoek naar vrijwilligerswerk en eventuele cursussen ter overbrugging. Als eerste vond ik via het Herstelbureau van HVO-Querido (waarbij Howie the Harp is aangesloten) de cursus “Honest Open Proud”, dit leek mij een uitermate geschikte cursus voor mij, omdat je daarin zou leren wanneer je wel of niet open bent over je kwetsbaarheid en hoe je dat dan het beste kunt vertellen wanneer je dat wilt. Ik ben mede door mijn ADHD nogal een flapuit en heb vaak achteraf spijt dat ik bepaalde dingen verteld heb. Deze cursus zou in januari 2022 in Amsterdam gegeven worden en ik had daarom ook besloten, om vanwege de reiskosten naar Amsterdam, maar 1 cursus te gaan volgen.

​

En dan het vrijwilligerswerk, wat waren de mogelijkheden en wat wilde ik gaan doen? Ik zocht de website van het vrijwilligerspunt op en kwam een vacature voor ervaringsdeskundige eetstoornissen tegen bij Dalisay Recovery. Ik heb mij direct aangemeld en mocht al vrij snel op gesprek komen. En zo begon ik per 1 december 2020 als vrijwilligster bij Dalisay Recovery. In het begin was het natuurlijk even aftasten, maar al vrij snel voelde ik mij als een vis in het water en leerde ik het vak ervaringsdeskundige al goed kennen. Dit is wat ik wil gaan doen! Dankzij dit vrijwilligerswerk ben ik nog meer gedreven geworden om dit beroep uit te gaan oefenen.

​

Omdat dit vrijwilligerswerk alleen op vrijdagmiddag was, ging ik op zoek naar nog meer vrijwilligerswerk. Van Howie the Harp had ik inmiddels bericht gekregen en werd ik uitgenodigd om elke 2 weken op donderdagochtend online “Road to Howie” te volgen. Een laagdrempelige, vrijwillige kennismaking met de andere studenten en alvast wat kennismaking met de toekomstige opleiding. Dat betekende dat ik nog een paar dagen over had en ik wilde die dagen niet thuis gaan zitten. Ik zag op de website van het vrijwilligerspunt een vacature voor woonkamerassistent bij diverse locaties van verzorgingshuizen van de Omring. Daar besloot ik op te reageren en zo heb ik nog een aantal dagen vrijwilligerswerk gedaan in de locatie Waterpark, in deze locatie wonen bejaarden met dementie. Het was mooi om dit te kunnen doen, maar ik heb ook geleerd dat dit niet de doelgroep is waar ik uiteindelijk mee aan het werk wil.

Donderdag 17 februari 2022 was de laatste online bijeenkomst van “Road to Howie”, tijdens deze bijeenkomst kreeg ik nog wat meer informatie over de opleiding en ook dat ik tijdens de opleiding een portfolio op moet gaan bouwen. Toen één van de coaches vertelde dat iemand een website gebouwd had om daar de portfolio in op te bouwen, leek mij dat een ontzettend goed idee. Ik vind het leuk om te “prutsen” met de computer en zo heb ik besloten om deze website op te zetten. Op de homepage vind je een stukje over mijzelf en in globale lijnen wie ik ben en wat mijn hobby’s zijn. Zoals eerder beschreven heb ik mijn herstelverhaal op video opgenomen, deze video wil ik graag met jullie delen. Op de pagina Contact en Info staat de link naar mijn herstelverhaal op YouTube. Om het verschil te laten zien tussen een herstelverhaal en een levensverhaal heb ik besloten om naast mijn herstelverhaal ook dit levensverhaal te schrijven. Mijn verhaal eindigt natuurlijk niet hier, maar voor de website vind ik het voor nu voldoende.

​

Het verloop van mijn opleiding ga ik in blogs bijhouden en die kun je lezen onder het kopje Blogs. Daar kun je tevens mijn eerdere blogs terugvinden. Ik ben ooit begonnen met mijn eerste website “Leven met Fibromyalgie”, deze website had voor mij niet genoeg inhoud en dus besloot ik een nieuwe website te maken. Dit werd “Zo werkt het bij mij”, ik begon met het schrijven van blogs over wat ik meemaak en hoe het werkt in mijn hoofd. Deze blogs zijn voor mij heel waardevol, nu ik in zo’n ander stadium ben van mijn leven is het mooi om te zien waar ik vandaan gekomen ben. Tevens hoop(te) ik met deze blogs het stigma op de psychiatrie te verminderen. Omdat het steeds beter met mij ging, merkte ik dat ik minder te schrijven had en besloot ik mijn laatste website te maken “Dit ben ik”. Met deze website ben ik verder gegaan met het schrijven van blogs, maar ging ik ook steeds meer outfits delen. Een grote hobby van mij is namelijk het dragen van gekleurde outfits en bijbehorende accessoires. Ik had voor deze website een betaald account en vanwege mijn financiële perikelen had ik besloten om deze website te sluiten en het account op te zeggen.

​

Nu dus mijn 4e website met de naam “Mijn klacht is mijn KRACHT!” ik heb deze website dezelfde naam gegeven als mijn crowdfunding, omdat deze website een vervolg is op de crowdfunding. Ik vind het leuk om de mensen die mij gesteund hebben te laten zien hoe het verder gaat.

​

Inmiddels ben ik halverwege de opleiding van Howie the Harp. Zit de theoriefase erop en ben ik met mijn stage begonnen. En mede dankzij de theoriefase is er een stuk wat ik graag aan mijn levensverhaal toe wil voegen. Howie the Harp is namelijk niet alleen een opleiding tot ervaringsdeskundige, maar ook een onderdeel van je herstelproces. Toen ik geëmotioneerd raakte tijdens de les 'Omgaan met boosheid' vroeg onze hoofddocent aan mij hoe ik met boosheid omging en of ik daderschap kon erkennen. Ik? Nee, ik heb toch geen daders, dat klinkt ook zo heftig. Dus dat was voor mij nog wel een ingewikkeld stuk, maar op 8 september 2022 zijn er puzzelstukjes op z’n plek gevallen.

​

Naar aanleiding van deze les ben ik 'Geboorte in Kaart' gaan doen om naar datgene op zoek te gaan wat ik al die jaren in mijn lijf had opgeslagen, maar nog niet de ruimte had gekregen om eruit te komen. Degene die mij begeleidde tijdens 'Geboorte in Kaart' scheen ineens een licht op een opmerking die ik gaf. Ik vertelde dat mijn moeder vroeger tegen mij zei dat ik niet zo erg gepest werd als mijn zus. En zij zei direct "dat is het, ik snap dat jij geen daderschap kun erkennen, jij erkent ook jouw trauma's niet". Ik begreep niet direct wat ze bedoelde, maar ze legde het mij uit.

​

Toen ik gepest werd, werd dit door mijn moeder als minder heftig ervaren als bij mijn zus. Echter ik heb het wel als heftig ervaren, maar er werd mij verteld dat het niet zo erg was. Pas in mijn volwassen leeftijd ben ik erachter gekomen dat ik erg gevoelig voor woorden ben en dat ik snel overtuigingen kan creëren in mijn hoofd. Zo ook hiermee. Op jonge leeftijd heb ik een overtuiging ontwikkeld, die mij mijn leven lang in de greep gehad heeft. Namelijk dat wat ik meemaak niet zo heftig is, dat het allemaal wel meevalt en ik heb daar zelf aan gekoppeld dat ik mij aanstel wanneer ik een emotie ervaar.

​

In diezelfde week heb ik het programma 'Zomergasten' bekeken waar trauma psychiater Bessel van der Kolk aanwezig was. Hij legde uit dat trauma's niet alleen door lijfelijke gebeurtenissen kunnen komen, maar ook door psychische gebeurtenissen. Dit inzicht, gesprekken met collega's in combinatie met het kwartje dat viel, hoe mijn overtuiging ontstaan is in mijn jeugd, heeft voor een kantelpunt in mijn herstel gezorgd.

Nu begrijp ik waarom ik het moeilijk vind om mijn verhaal te vertellen. Waar mijn angst vandaan komt dat mijn verhaal er niet toe doet. Maar ook dat ik nooit erkende dat mensen mij dingen aangedaan hebben. Dit zijn trauma's echter erkende ik dat nooit, want dat wat ik meemaakte was toch niet zo erg. Het feit dat ik trauma's heb, betekent ook dat ik daders heb. Alles valt op z’n plek. En nu ik dit inzicht heb, kan ik eindelijk daderschap gaan erkennen. Niet om mensen alsnog de schuld ergens van te geven, maar om te gaan vergeven. En belangrijker nog om ook mijzelf te gaan vergeven. Met een stuk vergiffenis naar mijzelf kan ik nog milder met mijzelf omgaan en veroordeel ik mijzelf niet meer. Nu krijgt mijn diep opgeslagen boosheid eindelijk de ruimte en aandacht die het al die jaren nodig had. En wie weet wat dat in de loop van de komende jaren met mijn lijf gaat doen, want daar zat alles in opgeslagen.

​

Naar aanleiding van deze bewustwording heb ik diezelfde avond nog een songtekst geschreven op het nummer "Zij gelooft in mij" van André Hazes. De songtekst kun je teruglezen onder het zelfde kopje waar mijn levensverhaal staat. Ik werk er nog aan om het zelf in te zingen, wordt vervolgd.

​

Bedankt dat je dit hele verhaal gelezen hebt!

​

08-09-2022