Vandaag mocht ik deel 2 van de training ‘Zorg voor Jezelf’ van Mantelzorg NL volgen. En zoals eigenlijk het hele afgelopen jaar, sinds ik de opleiding bij Howie the Harp doe en ook diverse trainingen volg, heb ik ook hier weer een mooi stukje van mijzelf mogen ontdekken.
De training had als onderdeel oefenen met ‘recepten’ uit het boek Klein Geluk voor de Mantelzorger. Met deze recepten kun je je eigen geluk vergroten. Er zijn bepaalde onderwerpen die binnen de GGZ veel naar voren komen en waar het een uitdaging is om open met elkaar over in gesprek te gaan. Deze onderwerpen zijn suïcide (gedachten), schuld en eenzaamheid.
Om de recepten omtrent deze onderwerpen toegankelijker te maken werden we opgesplitst in groepjes, om hier met elkaar over in gesprek te gaan. Ik vormde een tweetal samen met een andere dame, ons onderwerp was eenzaamheid. En wij kwamen al pratend er al snel achter dat eenzaamheid vaak helemaal niet met mensen te maken hoeft te hebben, maar dat het een diep innerlijk gevoel van binnen is, een Existentieel Trauma, zoals het door een van de andere collega’s benoemd werd.
Het gesprek hierover aangaan leek nog niet zo gemakkelijk, we waren beiden bang dat het snel te therapeutisch aan zou gaan voelen. Na overleg met de trainster besloten we elkaar een paar minuten de tijd te geven om te delen wat eenzaamheid nou voor jou betekent. En met dit delen kwam ik sinds tijden bij een gevoel waarvan ik dacht dat ik dat niet meer had.
Ik schrijf bewust “waarvan ik dacht” omdat ik dat ook terugkreeg van degene die tegenover mij zat. Ze vertelde mij dat ik tijdens het delen zelf vertelde dat ik eigenlijk weg wil bij dit gevoel en dat mijn hoofd “zegt” dat het gevoel weg was, terwijl mijn lijf het nog wel degelijk herkent en het soms nog wel aanwezig is. Dat ik dus met mijn hoofd ervan probeer weg te gaan, terwijl mijn lijf, mijn hart mij wat anders vertelt. Die erkenning, zo gezien worden door haar en de erkenning naar mijzelf, maakte dat ik emotioneel werd en de tranen kwamen. Natuurlijk is het na 45 jaar niet ineens weg, maar wilde ik dat het weg was. En nu, door het de ruimte te geven, voelt het direct alweer een stuk zachter.
Wat ik ook heb ervaren, is toen ik het deelde in de groep, dan 10 paar ogen mij met liefde aankeken. Vol compassie. Dat voelde als heel ongemakkelijk en daar kon ik moeilijk mee omgaan. Ik vind het een uitdaging om te ervaren dat zo’n grote groep mensen even volledig met liefde en aandacht er voor mij is. Ik ging dan ook mijn adem inhouden. De trainster zag dit en hielp mij met mijn ademhaling, dat was heel helpend, daardoor voelde ik mij wel beter, maar nog steeds ongemakkelijk, met al die ogen op mij gericht.
Zij vroeg mij of ik een veilige plek in mijn lijf had waar ik even naartoe kon gaan. Die had ik niet. Toen vroeg ze of er een plek in de ruimte was, waar ik steun aan zou kunnen ervaren. Ook dat voelde ik niet. Wat ik wel voelde was de behoefte aan lijfelijk contact, verbinding met het lijf, dicht bij elkaar. Knuffelen is iets wat ik aan het leren ben en ik voelde mij veilig genoeg om uit te spreken dat ik een ‘groepshug’ nodig had. Deze werd direct met liefde door iedereen gegeven en door mij met veel liefde ontvangen. Ook dit is nieuw voor mij, mijzelf comfortabel voelen in een knuffel, dat gaat gelukkig steeds beter.
Vandaag was voor mij op deze manier weer een mooie leerzame dag en weer een stukje ontwikkeling ♥️
Wauw lieverd, wat een mooie emotionele blog is dit en wat geweldig dat je zelf aangaf aan de andere deelnemers dat je graag een groepshug wilde. Een heel spannend moment voor je, maar zo fijn dat je er van kon genieten. Van afstand nu ook een hug van mij. 🥰😘