Het is even stil geweest op mijn blog. Ik ben een heerlijk weekje naar Egypte geweest en voor die tijd heb ik het echt super druk gehad (hoe is dat toch mogelijk, zonder baan). Afijn, ik ben weer terug van vakantie en ga weer volop verder met waar ik gebleven ben. Ik had voor de vakantie een gesprek met mijn therapeute en zij had mij aangegeven, dat ik in mijn privé leven te weinig contacten heb. Mede doordat ik geen baan heb. Zolang ik niet (of nauwelijks) in regelmatig contact ben met mensen, gaat het namelijk best redelijk met mij. Althans, ik maak geen ruzies, voel mij niet aangevallen of afgewezen en dat is wel waar het ook over gaat met mijn therapie. Mijn contact met anderen laat namelijk nog wel eens te wensen over. Dus zij heeft mij geadviseerd om vrijwilligerswerk te gaan zoeken. En dat ga ik de komende tijd doen. Wat heeft dit met de vakantie te maken? Niet zo heel moeilijk, ik ben met m’n vriendin op vakantie gegaan en wij hebben de afgelopen 8 dagen samen doorgebracht.
Mijn vriendin en ik kennen elkaar al bijna 15 jaar en wij zijn in het verleden vaak met elkaar op vakantie geweest. Het is wel al een hele tijd geleden geweest dat wij samen op vakantie waren. Onze vriendschap heeft een aantal jaren een behoorlijk wat mindere periode gekend. Wij hadden onenigheid gekregen en daardoor ging onze vriendschap stuk. Door een heftige gebeurtenis in het leven van mijn vriendin, hebben wij elkaar weer gevonden in 2014 en sindsdien hebben wij weer vaker contact. We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar zodra we elkaar zien is het goed.
Toen zij een paar weken terug met het plan kwam om samen naar Egypte te gaan, heb ik geen moment getwijfeld, wij kunnen zo ontzettend met elkaar lachen en onze vakanties zijn altijd super geweest samen. Onze “breuk” had destijds niets met onze vakantie of persoonlijkheden te maken, dus daar maakte ik mij geen zorgen over.
Wij vertrokken zaterdag 22 juni naar Port Ghalib in Egypte. Mijn vriendin “gewapend” met flippers, duikbril en snorkel, ik had mijn grootste vriend de e-reader mee. Egypte staat bekend om haar prachtige onderwaterwereld, maar ik ben dus helemaal geen held met water. Mijn vriendin was al vaker in Egypte geweest (ik ging voor het eerst) en zij houdt enorm van snorkelen, dus wat dat betreft een Walhalla. Eenmaal aangekomen op ons resort en gesetteld in onze kamer gingen we eerst wat eten en daarna even wat drinken. Het was al behoorlijk laat. In de lobby kwamen we 2 Nederlandse meiden tegen, die bij ons in het vliegtuig zaten. Zij waren minder enthousiast over het resort dan wij. We hadden elkaar kort gesproken en gingen op tijd slapen. De volgende dag bij het zwembad hadden we wederom contact met de dames en we leefden mee met hun lief en leed rondom hun perikelen met het resort.
Al snel merkte ik aan mijzelf dat ik veranderd was. Veranderd ten opzichte van m’n vriendin, maar vooral naar mijzelf. Mijn vriendin is een gezellige kwek en in het verleden was het bijna altijd “vechten” over wie er aan het woord was, ik kan namelijk ook 5 kwartier in een uur kletsen. Maar nu merkte ik dat ik er vermoeid van raakte en haar gesprekken niet altijd goed kon volgen, dit kon ik gelukkig goed bij haar aangeven en dan kon ik even rust nemen. Dit konden wij in onze vakanties overigens altijd goed. Lekker je eigen gang gaan, de een gaat lezen, de ander zwemmen. We hoeven niks tegelijk en dat is juist zo ontspannen. Wat ik alleen nu merkte, dat de perikelen van de 2 meiden die wij hadden leren kennen, ook z’n weerslag op mij begon te krijgen. Er was dagelijks een probleem en ik kreeg daar last van. Eigenlijk heb ik dat de afgelopen week niet zo gemerkt, maar het viel mij wel op dat ik mij steeds meer terugtrok. En dan riep een van die meiden mij er wel bij in het zwembad en konden we heerlijk kletsen over goede boeken en series, dan vond ik het super leuk. Maar de negativiteit vond ik lastig evenals de drukte van m’n vriendin. Ik wist wel dat het kwam, doordat ik aan het veranderen ben. Dus geen enkel negatief woord ten opzichte van mijn vriendin. Maar voor mij was het anders, daar kwam ook nog bij dat mijn darmen niet meewerkte en ik veel pijn in m’n lijf had. Ik heb de hele vakantie op slippers gelopen, omdat m’n voeten zo opgezet waren, dat ik m’n Teva’s met steun niet aankon. Het lopen ging mij dus ook niet heel goed af.
Ik heb zo’n beetje de hele vakantie doorgebracht in de schaduw op een bedje met m’n e-reader. Mijn vriendin was, toen ik maandag ziek op bed lag, met de 2 andere meiden naar het strand geweest om daar te snorkelen. Super mooie onderwaterwereld heeft ze gezien. De dames hadden mij overgehaald en ik ben ook een middag mee geweest naar het strand. Ik heb prachtige foto’s gemaakt, maar ik voelde mij helemaal niet fijn op het strand, het was er ronduit smerig en ik vond het stinken (lastig als je HSP bent). De meiden lagen met z’n drieën zo goed als de hele middag in de zee, dus ik had het eigenlijk na een keertje wel bekeken op het strand. Zet mij maar bij een schoon zwembad neer.
Het resort waar wij zaten, bevindt zich in Port Ghalib een heel klein haven stadje. Echter zat ons resort aan de overkant van het daadwerkelijke “stadje” (lees 3 straten). Heel luxe konden wij met de watertaxi naar de overkant. Helemaal leuk. En dat hebben we dan ook een avond met de meiden gedaan. Een prachtig haven stadje, mooie foto’s gemaakt en een cocktail gedronken. Het verre lopen was voor mij echt funest. Ook was er die avond voetbal. Egypte moest spelen en dat werd op grote schermen uitgezonden. Je voelt ‘m waarschijnlijk al aankomen, enorm veel prikkels, muziek, tv, mensen, geuren, kleuren en gepraat, veel gepraat, waar ik niet veel van kon begrijpen, omdat het voetbalcommentaar zo hard stond. Deze avond was voor mij echt slopend. Ik was blij dat ik het stadje gezien had, maar was geestelijk en lichamelijk gesloopt.
De rest van de week heb ik mijzelf veel teruggetrokken. Mijn vriendin wilde graag snorkelen en was dan met de andere 2 meiden naar het strand. Op de laatste avond wilden ze graag naar de overkant om daar de vakantie af te sluiten met een cocktail. Mijn vriendin moest nog pinnen en dan kon alleen aan de overkant, dus zij ging sowieso mee. Ik had er totaal geen behoefte aan. De zware terugreis stond voor de boeg en de prikkels van een avond “aan de overkant” waren het mij niet waard. Uiteindelijk kwamen ze pas na twaalven terug en daar was ik best verdrietig over. Ook merk ik dat ik het heel jammer vind, dat mijn vriendin en ik heel weinig tijd samen doorgebracht hebben. Aan de ene kant trek ik het niet dat ze af en toe zo druk is, maar ik heb haar ook erg graag om me heen, we kunnen echt onderbroekenlol met elkaar hebben en dat heb ik gemist. Ik wilde haar ook het snorkelen niet ontnemen, maar vond het tegelijkertijd ook weer jammer dat ze dan de hele middag of ochtend afwezig was. Ik ben erg zoekende naar mijzelf wat er zich nou allemaal afgespeeld heeft van de week en mijn reactie, het terugtrekken, heb ik op vakantie ook niet eerder zo meegemaakt. Ik heb een prima vakantie gehad, maar zo anders als dat ik mij voorgesteld of gehoopt had. Ik denk dat het komt, doordat ik zelf zo aan het veranderen ben. Het feit dat mijn vriendin veel met de andere meiden doorbracht, vond ik ook vervelend, maar ik had ook niet het lef om dat te zeggen. Ik vond haar immers af en toe te druk, dus is het ook logisch dat zij d’r gezelligheid elders ging zoeken.
In elk geval, met mensen om je heen gebeurt er zoveel meer en is er stof tot “therapieën”. Dus ik heb weer een hoop uitdagingen, want dit wil ik wel graag onderzoeken. En dan binnenkort ook eens op zoek gaan naar gepast vrijwilligerswerk. One step at the time….
#bipolair, #blog, #blogger, #borderline, #borderlinepersonality, #borderlinepersonalitydisorder, #bpd, #bps, #fibromyalgie, #invisibleillness, #letsendthestigma, #mentalhealth, #mentalhealthblogger, #mentalhealthmatters, #mentalillness, #mentalizationbasedtherapy, #mentalizationbasedtreatment, #mentalizationtherapy, #personalitydisorder, #persoonlijkheidsstoornis, #selfaware, #selfawareness, #selfawarenessjourney
Comments