Associate Degree Ervaringsdeskundigheid in Zorg & Welzijn - Leerjaar 2
- Daniëlle Schoonderwoerd
- 21 okt
- 6 minuten om te lezen
Iets later dan verwacht, maar dan toch het vervolg op mijn blog over wat ik meemaak en ervaar tijdens mijn opleiding Associate Degree Ervaringsdeskundigheid in Zorg & Welzijn, lesjaar 2, aan de Hogeschool van Amsterdam.
Het schooljaar is op 2 september van start gegaan met de introductie voor het nieuwe schooljaar. Deze dag heb ik gedeeltelijk bijgewoond, niet om te starten, maar om afscheid te nemen van mijn klas en de studenten.
Hoezo dit afscheid? Afgelopen juli kwam de vacature voor Teamleider Herstelacademie online en omdat ik deze baan al ambieer voordat de functie überhaupt uitkwam, maakte dat ik in de pen kroop en een motivatiebrief schreef.
Op 20 augustus waren de sollicitatiegesprekken, waar ook ik voor uitgenodigd was. Het betrof twee gesprekken, met verschillende sollicitatiecommissies. De eerste commissie bestond uit vijf personen, de tweede uit vier personen.
Gelukkig zit ik de laatste tijd heel goed in mijn vel, weet ik wie ik ben, wat ik te bieden heb en wat ik nodig heb om te kunnen zijn. Dit maakte dat ik de gesprekken wel spannend vond, maar omdat het bijna allemaal bekende mensen voor mij waren, verliepen beide gesprekken soepel en voelde ik mij er goed bij. Het meest bijzondere vond ik dat ik totaal niet bang was voor een ‘afwijzing’, omdat ik weet wie ik ben, wat ik kan, wat ik te bieden heb en deze sollicitatie niet nodig is voor mijn bestaansrecht of verdere loopbaan binnen GGZ NHN.
Twee dagen later, op vrijdagmiddag 22 augustus werd ik gebeld door mijn manager. Ze vroeg mij hoe ik het vond gaan en ik was er nog steeds heel relaxt onder. Beide sollicitatiecommissies en zijzelf waren ook zeer tevreden over de gesprekken en ze wilden mij graag de kans geven. Omdat ik ook nog met de opleiding bezig ben, was wel de eis dat ik het tweede jaar een jaar uit zou stellen, omdat het een geheel nieuwe functie is en er veel op mij af zou komen. Ik heb geen seconde getwijfeld om hiermee akkoord te gaan, ik was heel duidelijk geweest over mijn wensen tijdens het sollicitatiegesprek en ondanks dat ik middenin een opleiding zit, zagen zij toch de mogelijkheden met mij en werd er zelfs meegedacht om mijn opleiding een jaar uit te stellen. Waar ik nog wel rekening mee moest houden, was het ontwikkelassessment, dit was een onderdeel van de sollicitatieprocedure, maar daar verwachtten we beiden niks geks van.
Dus ik op 2 september naar de HvA om de klas persoonlijk uit te leggen dat ik dit schooljaar niet met hun samen zou gaan afmaken, vanwege de mogelijk toekomstige functie als Teamleider. Op vrijdag 5 september had ik mijn ontwikkelassessment. Deze dag heb ik als enorm intens ervaren. De hele dag, van ‘s morgens 9:00 uur tot 16:00 uur ‘s middags word je onder een loep genomen.
De ochtend bestond uit twee rollenspellen, waarbij geobserveerd werd hoe je deze gesprekken voerde. Daarna volgde een capaciteitentest op tijd en tot slot een competentiegesprek. Op zich zijn dit onderdelen die ik prima zou kunnen doen, maar zoals met alles in mijn leven (Cito toets, afdansen, examens, afrijden, auditie doen of een verslag inleveren) waar ik beoordeeld ga worden op mijn kennis en kunde én dan ook nog op tijd, dan krijg ik error van binnen, ben ik mijn kennis kwijt, praat ik als een kip zonder kop, loopt de spanning van binnen dusdanig hoog op dat ik alleen nog maar kan ontladen door te huilen. En dit gebeurde ook tijdens het assessment. Op het moment dat de tranen mij overvielen kon ik ze geen plek geven, pas later herkende ik mijn patroon van alle eerdere jaren.
Tijdens mijn vakantie afgelopen week las ik van Gabor Maté het boek “Het verstrooide brein”, over ADD/ADHD. Toen ik op de volgende tekst las, herkende ik mijn patroon. “De student komt de examenzaal binnen en heeft zich heel goed voorbereid. Vervolgens komt hij tot de ontdekking dat hij het antwoord op de vragen echt niet weet. Ik denk dat mensen met ADD/ADHD in zo’n situatie het gevoel hebben dat ze hun waarde moeten bewijzen en bang zijn om te falen, en dat hierdoor een krachtige emotionele schok wordt veroorzaakt waardoor hun geheugen het laat afweten. De circuits worden gesaboteerd door de neurofysiologische effecten van angst. Alles wordt uitgeschakeld. Als je ADD/ADHD hebt en je moet jezelf tijdens een examen bewijzen, en je hebt er ook nog eens beperkt de tijd voor, wordt er een diepgewortelde angst voor afwijzing getriggerd die heel diep in je onderbewustzijn ligt begraven” (Maté, 1999, p. 768).
Na het lezen van deze tekst moest ik echt wel even een traantje laten. Dit is niet iets wat ik verzin, ook niet wat over drie jaar over is en wat zelfs door een expert op papier gezet is. Ook realiseerde ik mij dat ik mij in de basis echt goed voel over mijzelf, mijn kwaliteiten, mijn kennis, mijn kunde en dat ik emotioneel veel aankan. Totdat ‘ik’ beoordeeld word door een ander (dit op papier vermeld wordt) of moet presteren op tijd, dan zit mijn angst voor afwijzing blijkbaar nog heel sterk in mijn onderbewuste. Overigens vond ik het verslag van mijn assessment niet verrassend, uiteraard is het pijnlijk om te lezen dat je op de capaciteitentest net onder gemiddeld scoort op HBO niveau, maar verder stonden er geen dingen in die nieuw waren of die ik niet had kunnen leren. Dat ik emotioneel geweest ben die dag, stond niet als zodanig beschreven in het verslag, dus daar maakte ik me ook niet heel druk over.
Het zal je niet verbazen dat ik op basis van het assessment afgewezen ben voor de functie als Teamleider, anders schreef ik deze nu blog niet. Natuurlijk ben ik enorm teleurgesteld, omdat ik oprecht van mening ben dat ik wel over de benodigde kwaliteiten beschik, die nu onvoldoende tot z’n recht gekomen zijn. Wat mij sterkt in mijn zijn, is dat mijn gevoel over mijzelf niet veranderd is, ik volsta nog steeds, ken mijn krachten en leerpunten en heb het eerste jaar HBO al Cum Laude afgerond 💪🏼
Toen mijn manager tegen mij zei dat de functie nog te vroeg voor mij is en dat ik het mogelijk over drie jaar nog eens zou kunnen proberen, was mijn eerste reactie dat het dan niet anders zal zijn met een assessment. Na het lezen van het boek van Gabor, is dit alleen maar een bevestiging van hoe goed ik mijzelf ken en dat is mij zoveel waard!
Enfin, een heel verhaal. Op 30 september kreeg ik te horen dat ik de functie als Teamleider niet zou krijgen, dit maakte dat ik direct in actie kwam om de HvA te bellen en te vragen of ik mijn studie alsnog op kon pakken, omdat ik mij inmiddels had laten uitschrijven. Ik had tot 1 oktober de tijd om dit te regelen 😬 In de tussentijd was ik die dag ook gewoon aan het werk en deed ik mee aan een fotoshoot. Gelukkig ben ik in staat om heel snel te schakelen en kom ik in een overlevingsmodus en daarmee ook een focus om dingen te regelen en dat is gelukt 💪🏼
Uiteraard heb ik de tijd genomen om te rouwen, want ik zou liegen als ik zou zeggen dat het mij niks zou doen. Gelukkig voel ik mijzelf echt goed zoals ik ben en dat geeft mij (veer)kracht. Inmiddels ben ik sinds zondagavond terug van mijn vakantie en ben ik sinds vandaag weer officieel student. Het eerste blok van het tweede leerjaar, Blok 5 Peer Support, is inmiddels afgerond en ik heb alle lessen van dit blok gemist. Afgelopen zomer heb ik al wel voorbereidend werk gedaan voor dit blok en Peer Support (ondersteuning van en door mensen die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten) is al drie jaar mijn dagelijkse werk. Daarom heb ik besloten om deze week toch mijn verslag te maken, wat de toets is voor dit blok, en het in te leveren op 28 oktober. Het doel is om feedback te ontvangen en in januari de herkansing te doen, zodat ik dit jaar toch kan afstuderen met mijn eigen klas.
Word vervolgd!
Opmerkingen