Blok 4 - Lesweek 3
- 7 dagen geleden
- 3 minuten om te lezen
Het voelt een eeuwigheid terug dat ik mijn laatste blog geschreven heb, terwijl dat nog geen twee weken terug is. Ik ben in de tussentijd 8 dagen naar Egypte geweest en dat maakt natuurlijk dat het zolang terug voelt.
Over mijn vakantie heb ik niet zo heel veel te vertellen. Het weer was zalig, daar ging ik voor. Het hotel was matig, voor mij te weinig keuze qua eten, een douche waar je je leven niet aan durfde te wagen (elke 10 seconden wisselen tussen kokend heet en steenkoud) en de ligging was vreselijk. In de buurt was een soort van openluchtdiscotheek en dat gaf ‘s nachts zoveel herrie, dat ik nauwelijks geslapen heb. Ik had het idee dat ik met mijn bed in een tentje op een festivalterrein stond 🙈
Wat ik wel gemerkt heb, is dat wanneer ik alleen ben, ruimte en tijd heb om te piekeren, en dan ook minder goed slaap en gevoeliger ben, dat ik kritisch op mezelf ben en meer last heb van zelfstigma.
Het laatste blok van dit schooljaar gaat over stigma en ik ben me daar normaal gesproken niet zo van bewust. Het was dat laatst een collega tegen me zei, dat ik nog best wel stigmatiserende dingen over mezelf kan zeggen en daar ben ik toch meer op gaan letten, want het helpt niet.
Tijdens de vakantie merkte ik dat dus ook en dat was best confronterend. Bepaalde gedachten zitten zo diep, dat ze er stiekem toch weer uitploppen, voordat ik het in de gaten heb. Ik ben wel blij dat ik me steeds meer bewust ben van de snelheid waarmee die gedachten komen en dat ik ze dan ook niet meer de overhand laat nemen.
Voorheen liet ik mij zo meeslepen in mijn gedachten, dat het overtuigingen werden, die fase ben ik gelukkig voorbij. Maar doordat ik met dit blok zoveel de verdieping opzoek omtrent stigma, wordt er ook meer licht op geschenen. We moeten bijvoorbeeld voor dit blok een PhotoVoice opdracht doen. Dit houdt in dat we gesprekken moeten gaan voeren met deelnemers die bij mij op de werkvloer stigma ervaren en dat vervolgens vastleggen op een foto, omdat een beeld vaak meer vertelt dan woorden.
Persoonlijk vind ik het nogal wat om dat op een foto te zetten en zeker om deelnemers te vragen of zij eventueel op een foto zouden willen. Om te ervaren hoe dat is, wat het met je doet en om inzicht te krijgen welk (zelf)stigma ik zelf nog ervaar, ben ik in mijn vakantie na gaan denken over een foto waarin ik dat kon weergeven.
Ik vond de foto zelf best wel intens om naar te kijken. Het contrast met de kleurige, zomerse vakantiefoto en dan mijn houding en de gedachten die mij als een schaduw achtervolgen…. Dit is wel hoe ik mij vaak voel, dus erkenning door het op te schrijven en te delen is wel goed, maar het doet me wel wat.
Op school zijn we aan het oefenen gegaan met PhotoVoice en ik merkte dat ik me eigenlijk helemaal niet zo druk maakte en binnen 5 minuten een idee en een foto had om ervaringsdeskundigheid weer te geven. Ik ben sinds vandaag met medicijnen begonnen voor wat rust in mijn hoofd en of het daar nou mee te maken heeft gehad weet ik niet, maar het was simpeler dan ik dacht.
Ik had gekozen voor een foto, waarbij iemand vanachter de armen om mij heen slaat, omdat ervaringsdeskundigheid onder andere voor verbinding en geborgenheid staat. Tijdens deze opdracht in de les ben ik erachter gekomen dat het niet zo ingewikkeld hoeft te zijn. Iedereen heeft er sowieso een ander beeld bij en ik hoef met mijn foto’s geen World Press Photo van het jaar te worden 🤪 Wat wel duidelijk gemaakt werd, is dat we geen tekst mogen fotograferen, dus mijn eigen voorbeeld was niet helemaal de bedoeling 🙈
Lieve Daniëlle, wat een prachtige foto’s. Hopelijk word je ook wat rustiger in je hoofd nu je deze medicijnen slikt. 🥰😘